saLAMAT

Sa totoo lang hindi ko alam kung paano ko isasablog ang nararamdaman ko ngayon. Habang inaalala ang lahat ng pinakamasasaya at pinakamalulungkot, ang mga pinaka masasakit at pinakamahihirap na sitwasyong pinagdaanan natin, ang pinakalito at pinakagulong pagpiling hinarap ko, alam ko nandyan ka lang para sa akin, para sa atin.

Kapag daw nasusugatan tayo at naghilom ang sugat, mayroong markang natitira. Isang peklat. Isang natural na palatandaan ng sugat, ng sakit at ng nakaraan. At tandang-tanda natin kung kailan at sa paanong paraan tayo nasaktan at nasugatan. Pero hindi lang daw pala sugat ang nagmamarka. Pati pala ang pagsasama. Kung paano kang naging bahagi ng buhay ng isang tao. Kung paano kayo naging hugutan ng lakas ng loob sa bawat isa. Kung paanong kadamay ka n’ya sa pagkabigo at pagkasawi. Tila nagiiwan ka rin ng isang marka. Nagiiwan ka rin ng isang lamat sa puso nya. Hindi ba’t tandang-tanda mo rin at malinaw sa’yo kung paano s’yang naging bahagi ng buhay mo?

Ganyan daw ang pagpapasalamat. Sa bawat salamat ay may pagbabalik-tanaw. Sa bawat salamat ay may lamat. At alam na alam natin sa kung paano naging bahagi ng buhay natin ang taong yon. Sa bawat pakikipagkilala ay mayroon ding pagpapaalam. At ngayong aalis na ako. Sana alam mo kung gaano ka naging malalim na lamat sa puso ko. Isang lamat sa buhay ko.

Sa mga pinakamalalapit sa puso ko, mga kaibigan na tinuring kong kapatid, ang iba tinuring kong kuya at ate, minsan ang iba para ko pang magulang. Alam mo ba, inspirasyon kita. Sa kung ano ako ngayon ay kasama ka. Sa kung sino ako ngayon ay isa ka sa dahilan. Nagbalik-tanaw ako sa ating nilakbay. Habang tinatanaw ko ito, naisip kong hindi pala ganoon kapatag ang kapatagan, hindi pala ganoon kapayapa ang dagat, may mabatong parte parin pala kahit na ang pinakamalinaw na sapa, at hindi rin pala madaling akyatin ang bundok. Pero ang lahat ng ito nadaanan na natin. Nadaanan nating magkasama. Ikaw at ako. At naisip ko din na hindi pala naging ganoon kahirap, kasakit, kagulo ang lahat. Dahil nariyan ka. Dahil kasama kita.

[Habang yakap ako isa-isa ng mga kaibigan ko nang mga sandaling iyon, pilit kong tinatanong ang sarili ko sa kung paanong paraan nga ba ako naging bahagi ng buhay nila at sila sa buhay ko. Hangad kong ipagdasal n’yo ako at lahat ng seminarista na nawa’y masunod namin ang kagustuhan ng Diyos sa aming kanya kanyang bokasyon.]

Salamat sa lamat.


Kalakbay ng kabataan,

Sem. Ron Abriel A. Evangelista
Salesian Seminarian