Anu pa man... kay Lord pa rin sa Huli.

Career mode na toh. Ayoko sana gamitin ang salitang "decided" sa present situation ko ngayon. Pero I believe na kung ano man ang mga nangyari, nangyayari at mangyayari. Its the will of God. In my case, believe me, pero 1 -whole sem ako bago nakapagajust sa college life. Pwedeng sabihin ng iba na mabagal ako magadapt pero yun ang totoo. Pero more than that... YUN AKO. Ngayon, yung mga pagkakamali ko dati pinipilit kong punan ng mga magagandang mga nangyaayri sa buhay ko ngayon. Natanggap ko na yung sinasabi ko sa aking 2nd entry... talaga nga palang Sanayan Lang Yan. Kung binuksan ko ang isipan ko noon pa man. Di na siguro ako nahirapan. Wala na sigurong mga nagalala. Pero ngayon... nararamdaman ko na ang bunga ng lahat ng pagkalito at mga sakit-- Pag-asa.

Alam ko sa sarili kong marami akong gusto. Di nga madalas makontento sa isang bagay. Pero hindi ganoon ang buhay. Hindi lang basta "dwell in the present" pero sana... habang we're dwelling at the present... inaalam natin kung saan nga ba ako magiging masaya.

Sa totoo lang... hindi naranasan ng isang ordinaryong teenager na nasa edad ko ang mga naranasan ko... nagpapasalamat ako kay Lord for this wonderful gift. Nais ko nang isara ang chapter ng buhay kong ito. Alam kong hindi ako naging ako sa mga nakalipas na buwan. Salamat sa mga taong dumamay sa akin. Ang mga kabataan na naging inspirasyon ko.

Nais ko ngayong ipagpatuloy ang buhay... na mayroong direksyong sinusundan. Tatapusin ko muna ang aking 4yrs sa Don Bosco Technical College sa course na B.S. Entrepreneurship. Kung sa mga panahong yaon ay naririnig ko parin ang tawag. Sa palagay ko... wala na akong ibang dahilan para tanggihan pa siya. Sa ngayon, nais kong sabihin na gusto ko muling magpakabanal.[parang corny pero totoo] Aalagaan muli ang bokasyon ko. Sa iyo na bumabasa nito. Sana tulungan mo rin ako na tulungan ang sarili ko. God bless us!